* Wim Reckers
Moin Frankie,
Ja, dat was wat, die eerste jaren in de kelder van het amateurvoetbal. Ik weet het nog als de dag van gister. Helpman-shirtje, dat kon er nog net af. Maar het broekje was noodgedwongen blauw (de clubkleur was zwart). Kousen? Geen geld voor, dan maar op Noorse sokken. Teamgenoot Aeilko rende zelfs doodgemoedereerd in zijn aloude oranje ON-kousen rond. Dit tot ontzetting van bestuurslid en vaandeldrager der Helpman normen en waarden Gerard Klinkhamer, die verbijsterd uitriep: ‘TIMERSMA!! KOM ONMIDDELLIJK VAN DAT VELD AF!! HET LIJKEN WEL EEN STEL KLOTEN IN EEN HOERENTENT!!’
We trainden zelfs, een keer in de week, op de donderdagen. Met een heuse trainer, Stef Duurken, een exotische verschijning die in een vorig leven boa zal zijn geweest. Stef kwam getooid met Willempie-pothelm op een Vespa-brommertje het sportcomplex op tuffen. Wollen trainingspak uit de jaren dertig. Hij stak zijn voorkeur voor een bepaald type spelers niet onder stoelen of banken. Als een aanhoudend klagende Helpman-zevenspeler (waar we samen mee trainden) doormidden getrapt werd met een ziedende sliding op kniehoogte, was het nuchtere commentaar: ‘Blocktackle. Niks aan de hand, doorspelen.’
We waren bij mijn weten het enige elftal dat een eigen periodiek deed verschijnen, de Helpman Vier Koerier, vol met wedstrijdverslagen, roddels en interviews met elftalgenoten, trainers, bestuursleden en spelersvrouwen. Trouwens, je literaire talenten werden sowieso al aangesproken, of je nou wilde of niet. Mocht je de pech hebben om tot man of the match te zijn uitgeroepen, dan had je twee taken. Eén: bier halen voor je metgezellen. Twee: een artikel schrijven. Voor sommigen een weldaad, voor de meesten een kwelling.
Veel zoden aan de dijk zullen al die trainingen niet hebben gehad. Althans, de trainingen wel, maar niet het afbraakproces wat daarna in werking werd gezet. Eerst werd in de huiskamerkantine op sportpark Coendersborg – die een bijna dorpse sfeer ademde – de biervoorraad geteisterd. Achter de bar stonden Jantje en Ria, twee echtgenotes van eerste-elftalvoetballers. Na middernacht werd de Aristona-versterker op tien gedraaid, waarna op de tafels een spontane dans werd ingezet, tot de bekers in de bekerkast een verdieping lager tuimelden. Na sluitingstijd toog het gezelschap richting Kroeg van Klaas in de Oosterpoort, tot men ook daar voor de bezem aan naar buiten werd geveegd. De echte Champions League drinkers haalden het dan nog naar de kelderbar van muziektempel VERA. Niet vanwege de muziek overigens.
Als ik er allemaal op terugkijk verbaas ik me dat we er allemaal zonder fysieke kleerscheuren vanaf zijn gekomen. En dit is nog maar het topje van de ijsberg. Er is in die roerige jaren tachtig nog veel meer gebeurd dat het daglicht geenszins kon verdragen. Daar kun jij vast nog wel een boekje over open doen…
Groutnis, Wulm